uitgeslagen vleugels
Met uitgeslagen vleugels door de zon
word ik door warmte meegedragen
voel hitte in mijn huid doordringen
krijg weemoed diep van binnen
hoor melodietjes door mij heen zingen
liefde en romantiek doorkruizen
mijn innerlijk is melancholisch
het zoeken naar wat was is voorbij
laat me maar naar de morgen kijken
dan voel ik me zonneklaar blij
alleen in realiteit gaat dat niet zo
krijg het verleden niet afgeschud
moet aanvaarden dat ik het mee neem
het verleden moet ik accepteren
vandaar dat ik toch nog tranen ween
Lia
Sunflower Ria: | Dinsdag, maart 22, 2005 20:51 |
het verleden vormt je tot wat je nu bent mooi gedicht weer Lia liefs en knuffel SunflowerRia |
|
Psych: | Dinsdag, maart 22, 2005 09:15 |
het verleden maakt jou,zoals je nu bent,,, | |
sunset: | Dinsdag, maart 22, 2005 08:24 |
Ik word nooit moe om te zeggen dat het verleden nooit afgeschud moet worden, vergeten, ... Wel dat je het een plaats moet geven, aanvaarden. Want het 'nu' kan niet / nooit zonder het verleden. Voelbaar verwoord. Liefs / sunset |
|
Rien de Heer: | Dinsdag, maart 22, 2005 07:04 |
Laat je meedragen en geniet ervan. Groetjes, Rien. |
|
lommert: | Dinsdag, maart 22, 2005 06:39 |
liefde en romantiek doorkruizen...dat is zo voelbaar in dit prachtige gedicht...het is herkenbaar wat je dicht...het is en en..het verleden/heden xxxliefs willem |
|
Dirk Hermans: | Dinsdag, maart 22, 2005 00:10 |
wauw een prachtig gedicht met sterke inhoudt liefs Dirk slaap lekker |
|
Auteur: Lia van der Fluit | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 22 maart 2005 | ||
Thema's: |