De lessende dorst
Je ogen dulden mijn blik,
ik schuif me blind in jou.
Samen helen we de wond
die de tijd telkens splijt.
Als een spons zuig ik je op
en jij knijpt me weer uit.
Als slakken slinkt ons slijm
in de hitte van zomerse schijn.
Er blijft ons niets meer over
dan ons volkomen leeg te drinken.
Zwijgend voeden we cilinders
met het vuur van vlammende tongen.
We worden elkaar tot draak,
een rode boei die is afgeslagen.
We weten niets, we zijn.
Wij blijven nu bijeen.
ik schuif me blind in jou.
Samen helen we de wond
die de tijd telkens splijt.
Als een spons zuig ik je op
en jij knijpt me weer uit.
Als slakken slinkt ons slijm
in de hitte van zomerse schijn.
Er blijft ons niets meer over
dan ons volkomen leeg te drinken.
Zwijgend voeden we cilinders
met het vuur van vlammende tongen.
We worden elkaar tot draak,
een rode boei die is afgeslagen.
We weten niets, we zijn.
Wij blijven nu bijeen.
Reacties op dit gedicht
| Zilke: | Maandag, april 04, 2005 12:31 |
| Yes, i like this! | |
| MayadeBij: | Zaterdag, maart 26, 2005 07:18 |
| GOEDEMORGEN ANTON =:)||) Kopje koffie en schrijven maar weer - heerlijk gedicht, kus! | |
| Dindy: | Vrijdag, maart 25, 2005 20:03 |
| Wauw, egt een heel mooi gedicht! ~~Dindy~~ |
|
| Anton van Amerongen: | Vrijdag, maart 25, 2005 19:56 |
| Dank je wel, Lia | |
| Lia : | Vrijdag, maart 25, 2005 19:49 |
| hey dit is een mooie... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Anton van Amerongen | 
|
|
| Gecontroleerd door: bieke | ||
| Gepubliceerd op: 25 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||