In de stilte blijft een schaduw.
En dan ben je weg
verdwenen in het licht,
mét het licht,
mij hier achterlatend
in het duister.
Geen woorden meer
en geen troost,
geen dromen
of een gulle lach.
Het liefste bezit,
en alles waar ik om gaf,
vervagend tot een herinnering
die meer pijn doet
dan het mes dat krast
Geen hoop meer
en geen liefde,
geen licht
en geen hand.
Alleen nog heimwee
en een diepgaand verlangen
naar de Eeuwigheid.
Reacties op dit gedicht
| -Black-Tears-: | Zondag, maart 27, 2005 11:38 |
| Heel mooi omschreven... xxx |
|
| Lievelingetje45: | Zaterdag, maart 26, 2005 20:20 |
| Geluukig fictie voor jouw! Zeer schitterend verwoord! Lieve groetjes en fijne paasdagen! |
|
| Fri..: | Zaterdag, maart 26, 2005 19:51 |
| O boe, really fictie? | |
| Fri..: | Zaterdag, maart 26, 2005 19:49 |
| Nee, Jij bent het licht In allesomvattende duisternis De woorden bieden mij troost en ze blijven bestaan- tot in eeuwigheid In mijn herinnering dat zo vol is van jouw reactie's. :) Dat moest er even uit, Ik rijk je mijn hand.. Ook al is het over internet.. Liefs, Frida |
|
| BloodElf: | Zaterdag, maart 26, 2005 19:47 |
| Fictie meisje,, onthoud die fictie. ALles komt goed | |
Over dit gedicht
| Auteur: Sugared_Placebo | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 26 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||