Een ontmoeting
Een vreemde gedachte in een nacht die
breekt met de eenzaamheid voortgekomen
uit samenzijn, een zijn. Een wereld van een
fragmentarisch voorkomen, gespleten in talloze
spiegelscherven, waarvan een door mijn hart
schiet. In nachtelijke dagen en lichtende duisters
eindelijk een diepte hervonden die zo
onvermogen leek; dat liefde niet ver kon
zijn, maar hier, wachtend om te ontluiken.
Harten die stelen en zielen die roven, mensen
van hun geluk. Daartussen zat stil, een eiland, bij
keuze onberoerd door gretige handen. Hij had
hen immers niet opgezocht. Maar een dag, met een stilte
die zo brullend en bedonderend kon zijn, een fragiele
ziel, die toenadering zocht tot een brandende duivel zelf
in vuur en vlam gezet. Doch, zij is nu bang om
uit te doven voor ze gewoed had kunnen hebben. Wanneer haar
ogen vertellen wat haar mond niet kan, het zijne en die
vreselijke zachte staar, niet weten, en lippen zoekend naar
een hart dat bloedt. Maar een kleine scheur, maar een dat
zal opentrekken en gutsen, tranen van beide verdriet en
geluk, dat een onbesproken geheim haar beroeren
kon, en tegelijk zeker bevestigen kon, dat haar hart niet
gestorven was, maar net zoveel voelde als een
bloem die nog maar pas bloeide.
breekt met de eenzaamheid voortgekomen
uit samenzijn, een zijn. Een wereld van een
fragmentarisch voorkomen, gespleten in talloze
spiegelscherven, waarvan een door mijn hart
schiet. In nachtelijke dagen en lichtende duisters
eindelijk een diepte hervonden die zo
onvermogen leek; dat liefde niet ver kon
zijn, maar hier, wachtend om te ontluiken.
Harten die stelen en zielen die roven, mensen
van hun geluk. Daartussen zat stil, een eiland, bij
keuze onberoerd door gretige handen. Hij had
hen immers niet opgezocht. Maar een dag, met een stilte
die zo brullend en bedonderend kon zijn, een fragiele
ziel, die toenadering zocht tot een brandende duivel zelf
in vuur en vlam gezet. Doch, zij is nu bang om
uit te doven voor ze gewoed had kunnen hebben. Wanneer haar
ogen vertellen wat haar mond niet kan, het zijne en die
vreselijke zachte staar, niet weten, en lippen zoekend naar
een hart dat bloedt. Maar een kleine scheur, maar een dat
zal opentrekken en gutsen, tranen van beide verdriet en
geluk, dat een onbesproken geheim haar beroeren
kon, en tegelijk zeker bevestigen kon, dat haar hart niet
gestorven was, maar net zoveel voelde als een
bloem die nog maar pas bloeide.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zondag, maart 27, 2005 09:33 |
| Prachtige proza, maar niet echt poëzie. 't Lijkt meer een plaatsing in gedichtvorm van een doorlopend stukje. Mooi en heel graag gelezen, dat wel. Liefs (en fijne paasdagen) / sunset |
|
| Dirk Hermans: | Zondag, maart 27, 2005 05:40 |
| supermooi Zalig Pasen Groetjes Dirk |
|
| roodroosje: | Zondag, maart 27, 2005 00:55 |
| Helemaal met de persoon hieronder eens! Veel liefs, |
|
| ManicManja: | Zondag, maart 27, 2005 00:53 |
| a-d-e-m-b-e-n-e-m-e-n-d mooi!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Selena Jans | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 27 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||