Een vuurpeloton van verdriet
laat ik vallen over mijn hart
niemand die het ziet
met zijn tweeen waren we eerst, in mijn hoofd en nu appart
Een stuwdam van woede
staat op het punt open te breken
ik kijk allen nog maar zwart-wit, het kwade en het goede
daar blijft mijn gedachte steken
Een grafkelder van pijn
ligd diep in mijn ziel
alles was al afgesloten voor ik er ook maar even kon zijn
want ik ben er nooit geweest, toen ik naar beneden viel
Een kluis met een vastzittend slot
zo voelt mijn angst
ik maak mezelf kapot
wie houd vol? het langst
Ik kan enkel opschrijven
wat ik nu denk en voel
want mijn gevoelens zijn niet uit te drukken, je zou in me moeten verblijven
nee doe maar niet, je weet toch niet wat ik er mee bedoel
Mijn angst zit te diep
mijn pijn zul je niet vinden
mijn verdriet zul je alleen vinden in de ontelbare tranen die mijn lichaam verlaten
en mijn woede zal je alleen merken als ik mezelf niet meer kan besturen
Weer gedaan
niet blijven staan
mijn gedachten zijn vergaan
als de Titanic is gezonken
en ik weer eens in mijn tranen
ben verdronken..
Snijden.. zucht..