ALLEEN
ALLEEN
Het argeloos vertrouwen
ben je kwijt.
De onbevangen blik,
het luchtkastelen bouwen.
Rest nog,
een stil verwijt.
Het moest jouw overkomen.
Als dieven in de nacht,
het slechtste van je dromen,
jouw onschuld
werd verkracht.
Je bent niet klaar
met dit.
Je moet er over praten.
Dit kan geen toeval zijn.
Je mag
jezelf niet haten.
Genezen zal het ooit.
De wond maakt alles sterker.
Vergeten doe je nooit.
Verstopt,
in eigen kerker.
De weg terug is zwaar,
ineens zonder geleide.
Vetrouw je vrienden maar,
je mag
geen liefde mijden.
Het argeloos vertrouwen
ben je kwijt.
De onbevangen blik,
het luchtkastelen bouwen.
Rest nog,
een stil verwijt.
Het moest jouw overkomen.
Als dieven in de nacht,
het slechtste van je dromen,
jouw onschuld
werd verkracht.
Je bent niet klaar
met dit.
Je moet er over praten.
Dit kan geen toeval zijn.
Je mag
jezelf niet haten.
Genezen zal het ooit.
De wond maakt alles sterker.
Vergeten doe je nooit.
Verstopt,
in eigen kerker.
De weg terug is zwaar,
ineens zonder geleide.
Vetrouw je vrienden maar,
je mag
geen liefde mijden.
Reacties op dit gedicht
| Donderwolkje: | Woensdag, januari 03, 2001 18:08 |
| je bent er echt goed in,om de dingen die je denkt en voelt om te zetten in woorden,k wou dat ik het ook zo kon, blijven schrijven...ik lees je graag! ;-) |
|
| car: | Woensdag, oktober 04, 2000 09:21 |
| zo mooi verwoord......waarom moeten slachtoffers zich ook nog schuldig voelen......niet hun waren fout...........voor alle slachtoffers.....wees sterk en vind die weg terug. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Wil | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||