De geboorte van geluk geschiedde woensdag 9 maart.
De eenzaamheid sleurde me als een magneet naar de chat.
Er begon iemand te praten tegen me.
Peter was zijn naam.
Drie kussen volgden.
Hij vroeg mijn ASL en die beviel hem wel.
Mijn nieuwsgierigheid deed mijn muis tweemaal klikken.
Ik was bij hem binnen.
Wat volgde was een lange openingsdans van woorden.
Een gevoel van inherentie met hem bekroop me.
Ik was verkocht.
Zijn hobby's zijn de mijne, zijn ogen zien wat ik zie.
Zijn hart zit op de juiste plaats (een beetje links van het midden) :-)
Ik voel het diepe verdriet dat het leven hem heeft toegekend.
Een mooi ongezien toekomstperspectief tovert zich te voorschijn.
Een koppel wandelend in het bos,
pratend en kussend onder een hemel van blauw.
Een lach, een hand...
Dromen worden overbodig want het leven wordt de droom.
Hunkering vervult mijn dagen en mijn nachten.
Een ongekend, onaflatend smachten.
Onze band is als een ongeboren baby,
we zijn onlosmakelijk verbonden maar hebben elkaar nog niet gezien.
Een knuffel, een lach...Eens komt de dag.