Iets verliezen wat men nooit gehad
Iets verliezen wat men nooit gehad heeft
Het lijkt onwaarschijnlijk maar toch waar
Je verlangt er naar zolang het leeft
Trots geen enkel begrip voor elkaar
Dan voel je opeens hoe haar hand beeft
Onder het naderend doodsgevaar
Alsof een stille traan verder streeft
Als het allerlaatste zielsgebaar
Goed en slecht worden meteen gezeefd
Waar de navelstreng breekt als een snaar
Die dan opeens alle smart vergeeft
Bij de knip ener pijnloze schaar
De jaren lijken wel weggeveegd
En hoe meer ik naar haar kijk of staar
Stel ik haar mooi beeld op ener treeft
Want oprecht ik hield zoveel van haar
Het lijkt onwaarschijnlijk maar toch waar
Je verlangt er naar zolang het leeft
Trots geen enkel begrip voor elkaar
Dan voel je opeens hoe haar hand beeft
Onder het naderend doodsgevaar
Alsof een stille traan verder streeft
Als het allerlaatste zielsgebaar
Goed en slecht worden meteen gezeefd
Waar de navelstreng breekt als een snaar
Die dan opeens alle smart vergeeft
Bij de knip ener pijnloze schaar
De jaren lijken wel weggeveegd
En hoe meer ik naar haar kijk of staar
Stel ik haar mooi beeld op ener treeft
Want oprecht ik hield zoveel van haar
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, april 12, 2005 13:24 |
| Integer mooi verwoord. Liefs (en mijn deelnemende genegenheid) / sunset |
|
| libel: | Dinsdag, april 12, 2005 11:37 |
| Prachtig, stil van... Liefs, lia |
|
| Sunflower Ria: | Dinsdag, april 12, 2005 09:21 |
| Diep herkenbaar stilmakend intens mooi liefs en knuffel zonnegroet SunflowerRia |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Vermeersch Jean-Paul | 
|
|
| Gecontroleerd door: bieke | ||
| Gepubliceerd op: 12 april 2005 | ||
| Thema's: | ||