Mijn gevoel.
Mijn gevoel.
Moe, kapot, gebroken
Het enige wat ik voel
Vanaf het randje van die kuil
ben ik er toch maar ingedoken.
Mijn wonden kunnen niet meer helen
het doet allemaal zo'n pijn
Ik dank je voor alle liefde
die wij samen konden delen.
Het is over, ik ben gesloten
geen geluk meer in mijn ogen
slechts de pijn en het verdriet
die mij van jou hebben verstoten.
Het spijt me, ...
Reacties op dit gedicht
| boom: | Vrijdag, april 15, 2005 22:20 |
| veel mensen moeten eerst onder in die kuil komen om er dan uit te kunnen klimmen, eerst heel diep gaan of vallen om weer op te kunnen staan en het besef te kunnen krijgen van wat er nou werkelijk met een mens gebeurt. veel mensen dragen verdriet en lopen maar door zonder te verwerken, maar eens komt er een tijd dat het niet verder meer kan. sommige pakken een pil, anderen de fles of nog erger en verwerken nooit en blijven in hun verdriet hangen, want dat is het enige waar ze mee om kunnen gaan.< | |
| Lijntje: | Donderdag, april 14, 2005 22:23 |
| triest maar wel heel mooi geschreven (zoals gewoonlijk ;)) | |
| Vervelende meid: | Donderdag, april 14, 2005 16:43 |
| KLinkt triestig :( |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Sanora | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 april 2005 | ||
| Thema's: | ||