“ buiten schreeuwt de wereld
hard en koud en ver
binnen schijnt de zon
zonder zorgen of verdriet
ik houd je droog in striemende regen
ik zal je verschuilen voor de wind
verstop je in mijn armen
zodat niemand je nog vindt “
Mijn woorden, zijn slechts woorden
de waarheid andermaal bedrogen
heb ik uit domme overtuiging
alles bij elkaar gelogen
We zijn beiden naakt in deze wereld
eenzaam en alleen
dwalen we zonder richting
op de grillen van het lot
wat vallen kan zal breken
wat kan breken gaat kapot
Dus zitten we nu eindelijk
hoofden dicht tegen elkaar
armen in verstrengeling
een wanhopig laatst gebaar
Buiten geselt de wereld
op onze ruggen alle pijn
van binnen is het stil
tussen ons beide wil ik zijn
Ik proef je tranen stromen
en kijk diep in je ogen
de hoop alweer vervlogen
alle kans verkeken
ik zie onder de felle zon
kleuren slechts verbleken
--- een plaatje van twee mensen wanhopig in een droevige omhelzing ---
--- alleen kan ik niet tekenen dus heb ik het geprobeerd te beschrijven ---