in donkere nachten van depressie
staar ik uren voor me uit
terwijl de tijd maar doortikt
en pijn woelt onder mijn huid
het gaat eindeloos door
illusies bouwen zich op
van blijheid en van geluk
tot ik het eindelijk stop
tranen vormen zich rond mijn ogen
bij het zicht van het bloed
gevoel glijdt langzaam uit mijn lichaam
het doet zo’n pijn, maar is ook goed
en dan voel ik even niets
gebroken val ik neer
met een overvloed aan tranen
werken mijn gedachten niet meer
ik ben gestopt met dromen
ben terug naar de realiteit
pijn kruipt terug in mijn hoofd
en heel langzaam krijg ik spijt
spijt van mijn daden en het leven
van de leugens, het verdriet
van alles wat er ooit gebeurt is
ik wil ervoor zorgen dat ik geniet