stille kilte
Nooit geweten dat het nog kon,
nooit geweten dat ik het weer zou voelen
Jij...
jij hebt me de weg terug gewezen,
de weg terug naar de bron
de oorsprong van de liefde en de warmte
jij hebt me gewezen waar ik mijn hart weer kan vullen
Maar mijn hart kan het niet bewaren,
het is gescheurd geweest,
en helen is onmogelijk
Langzaam...
langzaam sijpelt de liefde en de warmte weer weg...
weg in de stille kilte
nooit geweten dat ik het weer zou voelen
Jij...
jij hebt me de weg terug gewezen,
de weg terug naar de bron
de oorsprong van de liefde en de warmte
jij hebt me gewezen waar ik mijn hart weer kan vullen
Maar mijn hart kan het niet bewaren,
het is gescheurd geweest,
en helen is onmogelijk
Langzaam...
langzaam sijpelt de liefde en de warmte weer weg...
weg in de stille kilte
Reacties op dit gedicht
| Martine Gieze: | Woensdag, mei 04, 2005 11:33 |
| heel droevig verwoord...wel erg mooi! probeer je alsnog open te stellen voor de liefde...zonder liefde leven is nog veel erger dan er misschien door teleurgesteld te raken!! liefs,Mart |
|
Over dit gedicht
| Auteur: amare odium | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 04 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||