Het goud begint te grijzen
In een gebroken lichaam
ver voorbij beleving
stroomt levenskracht
niet door sluimerende dood
tot uitdoving gebracht
hel verblindend
heroïsch geesteslicht
waar slechts ondiepe slaap
de pijn enigszins verlicht
als eeuwen oude eik
gestrekt in volle glorie
een trots getooide vinger
wijzend naar het hemelrijk
dan dwaal ik in verwarring
hoeveel kan een mens verdragen
welk antwoord maakt het lijden waard
om in zwijgzaamheid te vragen
dan hoop ik met bevend gemoed
dat mijn wortels evenzo diep reiken
wanneer mijn botten brozen en
onder teveel druk bezwijken
wanneer in de zonsopgang
het goud begint te grijzen
badend in zilver licht
tijd ook mij de weg zal wijzen
- aan een oude vriend -
Reacties op dit gedicht
| Zilke: | Zondag, mei 08, 2005 12:54 |
| Als dit niet beeldend neergezet is, weet ik het ook niet. Erg knap! | |
| freakangel: | Zaterdag, mei 07, 2005 17:22 |
| Ontzettend mooi gedicht! liefs freakangel |
|
| Godsend: | Zaterdag, mei 07, 2005 16:07 |
| sow he!!! Ik ben stil...shit...das echt een goeie!!! laatste regels blijven haken... ode to you! |
|
| sunset: | Zaterdag, mei 07, 2005 08:38 |
| Wohw! Prachtig. Chapeau, en een fijn weekend. Liefs / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 07 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||