Het plekje waar je lacht.
Hap
na hap,
bijt ik voorzichtig,
de randjes
van je af. Als een
teer, doorzichtig velletje,
pel ik je langzaam één
voor één. Door lagen,
licht beschadigd, zoek ik
je sterk beschermd
gelaat, verscholen achter
maskers, tegen realiteiten,
genad’loos hard, waar tranen
zichtbaar spelen op je lichaam,
naakt en puur, toch schuchter je
in wegen, vergeten voor de wereld.
Maar schemert toch de pijn
in je ogen en lees ik
je, dag en nacht. En pel
zachtjes verder tot ik
het plekje bereik, waar
je lacht.
Reacties op dit gedicht
| -Rosa-: | Donderdag, mei 19, 2005 22:34 |
| Perfect; prachtig! Met de allermeeste hoogachting, |
|
| Laura Luijkx: | Woensdag, mei 18, 2005 17:07 |
| Prachtig geschreven! :) Liefs, |
|
| *frenkie*: | Woensdag, mei 18, 2005 16:46 |
| Super!!! | |
| *~°Lexa°~* : | Woensdag, mei 18, 2005 16:24 |
| :o:o:o SUPER MOOI GESCHREVEN... Idd blijf zoeken, dan kun je samen lachen... Veel succes! Greetz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Elientjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 18 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||