ik bemin de diepte
hoor de stem die tot mij spreekt
ik haat de leegte
die ik verwenst als iemand smeekt
kun jij me antwoord geven?

ik hem aankijkt als een dwaas
niet te filmen helaas
stond die tijd maar even stil

omdat mijn diepte dat wil
hoor ik praten over hoop?

maar het is z,on puinhoop
overal waar ik kijk en kom
kom een slimme mij verleiden
mij in vergetelheid zijn beleid

ik raak de diepte kwijt
voel me zo ontzettend leeg
wil wel luisteren naar die ander
zodat dwaas die ik ben mijn eigen vergeet

tijd wil ik maken voor iedereen
blijdschap om me heen
leegte vullen door diep te onthullen
dat mijn hart twijfelt hoe hier mee om te gaan
met de ene keer te veel van tijd

die een ander dan niet heeft
en de andere keer je leven als strijd
hoe zeer die ander wil dat je wat geeft

waar blijven de uren van zekerheid
als je ze in je diepe ik kan vinden

maar weet dat de realiteit je niet kan binden
aan zekerheid
vluchten kan niet meer
dan zul je verstrikt raken

in je eigen web van onzekerheid
die je ongenadig diep zal raken

ik heb heimwee naar de tijd
in ooit in eens in mijn vaste grond
nu heb ik mijn hartje verwond
ik kijk graag in de diepte

in de oneindigheid
daar kan ik mijn verdriet even zomaar kwijt
op de goede tijd
niemand vraagt tijd
niemand geeft tijd
ik neem mijn eigen tijd

daar in die oneindigheid
leeg om weer te binden

aan de regels van het leven
bang dat ik morgen niet meer kan geven

aan iedereen de juiste tijd
want ik? ben mezelf even kwijt
nee zeg me niet dat ik het verkeerd begrijpt
de onmacht grijpt me naar de keel
ik ga nog heel veel zoeken in t,geheel
wat ik dan gretig grijpt
ik wou zo veel ik kan zo veel maar

ik vind niet altijd daar
de leegte leeft niet en de diepte geeft niet
want ik ben het maar
een van die velen

wiens wonden moeten helen
bezeerd in het leven
daarom heb ik heimwee
naar een tijd dat ik kon zeggen
zonder spijt
ik maak wel even tijd