Verliefd VI

Ik hoor het kletteren van de regen op het dak, door een kier in de gordijnen zie ik dat het donker is buiten.
Liggend op de sofa, lees ik een boek, het verhaal gaat over onuitputtelijke liefde voor elkaar, ineens hoor ik geklop op de ruiten.

Ik schrik op en loop naar de deur, ik open de deur op een spleet maar zie dat jij daar staat.
Je bent helemaal doorweekt, ik open snel de deur en laat je binnen, ik vraag je, “wat doe je hier zo laat?”

Je komt zomaar even langs, op een eenzaam moment dacht je aan mij.
Je bent zo lief, zo zacht, ik pak een handdoek en droog je af, ik vraag of je zin hebt in een hardgekookt ei.

Je knikt van ja, ik sta in de keuken en blijf met je praten, jij zit ondertussen in de woonkamer in de grote stoel
Je hebt je kleding uit geschoten en mijn ochtendjas aangedaan, ik kom terug uit de keuken en zie je daar zitten, volgens mij kom je toch met een doel.

Ik ga weer in de sofa liggen en kijk je aan, je praat tegen me over dingen van alledag, er loopt een traan over m’n gezicht.
Ik kan het niet meer aan, ik ben verliefd op je, ik ben door de zwaarte van de honger naar liefde gezwicht.

Je vraagt waarom ik huil, ik verzin een alsnog snel een smoes, ik kan het niet.
Waarom zeg ik het niet gewoon, ik kan er niet meer tegen, het doet me wel zo’n ongelooflijk veel verdriet.

Hoe je daar zit, het liefst zou ik je willen beminnen, je hoofd op m’n schouder voelen.
Je helpen met problemen, je terzijde staan met raad en daad en je agressie af te koelen.

Maar ik durf het niet te vertellen, ben ik nu een sentimentele zwakkeling.
Ik vraag me af of je ooit mijn signalen aan jou opving?

Je omarmt me en streelt me over m’n rug, maar je doet het niet om de ware reden want die heb ik je nooit verteld.
En toch zal ik het ooit moeten vertellen, want tot nu toe heb ik alleen mezelf gekweld.