Leven op de sneeuw
Zie je mij al staan daar?
Boven op zo'n berg
Een berg vol met sneeuw
Een bord onder mijn voeten
Het ging echt slecht
Steeds viel ik om
Ik werd superduizelig
En ben op de helft gestopt
Het voelde als mijn leven
Figuurlijk, dat wel
En hoe begrijp je nu vast niet
Dat is wat ik nu vertel
Je begint op het hoogtepunt
Je ziet alles nog positief
Je bent vrolijk, lief en klein
Om op het eind oud en lelijk te zijn
Steeds gaat het slechter
Sta je minder hoog
En het werd duidelijk
Ik val steeds om
Steeds vallen in mijn leven
En moeilijk weer opstaan
Soms kwam er iemand helpen
Maar soms stond ik achteraan
Op de helft wilde ik stoppen
Ik wilde niet meer verder
Het werd me allemaal te veel
Ik was alleen, geen redder
Reacties op dit gedicht
| schapje: | Zaterdag, juni 11, 2005 17:02 |
| Mooi gedicht :) | |
| steefje90: | Woensdag, juni 08, 2005 21:08 |
| geluk vind je snel genoeg.. vallen en opstaan hé greotjes |
|
| Superstar Sabi: | Woensdag, juni 08, 2005 16:30 |
| oke.. als we het daar over eens zijn hebben we elkaar niet meer nodig.. simpel! | |
| Roxz: | Woensdag, juni 08, 2005 09:26 |
| en toch de redder zit in je... Roxz |
|
| Will Hanssen: | Dinsdag, juni 07, 2005 21:32 |
| Nooit opgeven Helgiej, het geluk kan je zó maar onverwachts toelachen...... en niemand krijgt het leven cadeau en toch is het leven een geschenk! Mooi gedicht van jou. Liefs, Will |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Helgiej | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 07 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||