Ontploffen doe ik niet vaak
Meestal neem ik gewoon rustig alles aan
Ook al is het raak
Ik laat het gewoon even over me gaan
Maar wanneer het echt wel te ver gaat
Zal niemand me nog tegenhouden
Binnenkort zal het wel even mijn vuist zijn dat naast je staat
En ik zal het voor geen minuut berouwen
Mijn geduld is aan het op geraken
Steeds weer woorden die leugens vertellen
Het zijn vaak mijn woorden die staken
Omdat ik weet dat woorden kunnen kwellen
Wanneer ik echt mijn geduld verlies
Is het de vuist die ik kies
Ik zal geen medelijden tonen
Want jij bent mijn leven aan het verkloten
Vertellend dat het allemaal iemands anders fout is
Maar waarom dan die leugens verspreiden
En dan nog steeds durven zeggen dat je me mist
Mijn tranen zullen ooit nog wel eens gaan glijden
Dan niet meer van verdriet en pijn
Maar van de woede dat zich nu in mij schuilt
Dit zou nooit mogen zijn
Ik was degene die nooit huilt
Weggegooid die jaren van ons
Schuif het niet naar mijn kant
Want jij gaf onze vriendschap de bont
Je begeeft je op gevaarlijk terrein
Je hebt geen goed moment uitgekozen
Over de persoon die jij misschien wilt dat ik zal zijn
Je verteld me keer op keer
Dat het een fout was
Maar toch doet het je geen zeer
Eeuwige vriendschap weggegooid zonder een woord
Heb jij mijn blinde fantasie verstoord
Mijn hart heb je laten hangen aan een koord
Klaar voor een eeuwige zelfmoord