jij
jij
ik weet dat je mij hoort
zonder stemmen te verheffen
mijn gedachten kun je lezen
vraag me alleen niet hoe
ik weet dat ik er niet alleen voor sta
wanneer ik even aan je denk
voel ik de kracht weer komen
jij hebt mij veel geleerd
in slechts enkele jaren
het komt me nog steeds van pas
en toch zijn er vele momenten
dat ik huilend bij jouw foto
wens dat je er gewoon nog was
het kost een hele hoop tijd
om mijn verdriet een plaatsje te geven
zoals het er nu naar uit ziet
duurt dan nog de rest van mijn leven
Reacties op dit gedicht
| Rien de Heer: | Woensdag, juni 15, 2005 18:36 |
| Mooi en heel kwetsbaar weergegeven.... Groetjes, Rien. |
|
| m@rcel: | Woensdag, juni 15, 2005 13:17 |
| Voelbaar geschreven,stilmakend mooi. Knuffie m@rcel |
|
| Niniki: | Woensdag, juni 15, 2005 10:06 |
| Voelbaar verdriet lieve Lia. Sterkte en een dikke knuffie Niniki |
|
| psych: | Woensdag, juni 15, 2005 08:10 |
| liefs | |
| hiljaa: | Woensdag, juni 15, 2005 07:42 |
| het is iets dat je nooit kan vergeten! knufliefs--hiljaa-- |
|
| Klaes: | Woensdag, juni 15, 2005 07:16 |
| duidelijk mooi verwoord, Groet/Klaes |
|
| Lievelingetje45: | Woensdag, juni 15, 2005 07:08 |
| Ik begrijp je best... Knuffel! Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lia van der Fluit | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 15 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||