Dwalend wandel ik het zijspoor af
Met een zomers rokje licht ik treden
Zie een graf geborgen naast het kerkje
Niets dan toonbeeld van hun goede zeden
Een controverse of slechts jeugdigheid
Het is geen klagend mozaïek
Wat mij halt doet houden aan het hek
Ik zoek de sleutel tot het leven..
Verklaar mezelf gerust voor gek
Een weelderig beeld verzet mijn zinnen
Bang voor het verlies van dromen
De bron in kunst en creativiteit
Een oude adem blaast slechts zorgen
Daar hij geen lucht wenst te verschaffen
Tussen Liefde en zijn wereld straffen..
De zon schijnt teder en ik zucht
Meer dan ik zingend blazen kan
Komt het besef mezelf te willen herontdekken
Was ik maar niet zo angstig - wars van honger stillen
Omdat het eenmaal simpel bleek..
Dat ik ongeschonden uit de ogen keek
En God steeds niets dan Liefde bleek
Ach.. ik weet wel beter ondertussen
Waarom zou ik de bodem kussen??
Fenomenaal principe wel
Zachte kracht door lampionnen in de nacht
De hangbrug over een woestijn
Het in gedachten, ergens samen zijn..
Noalinne: | Dinsdag, juni 21, 2005 10:40 |
Langer dan gewoonlijk maar TOTAAL geen bezwaar. Het leest als een trein en laat ons even in gedachten achter. liefs Noalinne |
|
Mathilde: | Dinsdag, juni 21, 2005 08:13 |
mevrouw de Bij, een parel!! mag ik 1x buigen? kus, mathilde |
|
Martine Gieze: | Dinsdag, juni 21, 2005 07:50 |
sudeju...ik ben super onder de indruk van dit gedicht zeg!! de inhoud/de poetische taal...WOW...heerlijk om te lezen! liefs,Mart |
|
DrieGeetjes: | Dinsdag, juni 21, 2005 01:31 |
Auteur: who cares | ||
Gecontroleerd door: fox_bert | ||
Gepubliceerd op: 21 juni 2005 | ||
Thema's: |