De kussende dood
De kussende dood
je was mijn enig redmiddel
jij kuste het leven op mijn mond
omdat er verder geen afdruk op stond
Eenzaamheid is zo gemeen
soms toverde je
de duisternis was zo tragisch
maar het licht is zo magisch
Toen werd ik weer verlaten
waar ben je?
dat is waar mijn stem stokte
een gil die alles opslokte
Dat is de val van zwijgzaamheid
niemand zei wat terug
dus daar zit ik in een hoek
mijn leven getekend als een vloek
En niemand die het verbreekt
de stilte is mijn gezelschap
mijn hart is nog steeds gebroken
alleen de dood heeft mijn bloed geroken
Als het mij eindelijk komt halen…
je was mijn enig redmiddel
jij kuste het leven op mijn mond
omdat er verder geen afdruk op stond
Eenzaamheid is zo gemeen
soms toverde je
de duisternis was zo tragisch
maar het licht is zo magisch
Toen werd ik weer verlaten
waar ben je?
dat is waar mijn stem stokte
een gil die alles opslokte
Dat is de val van zwijgzaamheid
niemand zei wat terug
dus daar zit ik in een hoek
mijn leven getekend als een vloek
En niemand die het verbreekt
de stilte is mijn gezelschap
mijn hart is nog steeds gebroken
alleen de dood heeft mijn bloed geroken
Als het mij eindelijk komt halen…
Reacties op dit gedicht
| Sifra.K: | Dinsdag, juni 28, 2005 12:50 |
| Heel mooi omschreven, ondanks dat het fictie is, kan ik mezelf er stukje bij beetje in vinden. Sterkte & liefs Sifra |
|
