Ontwaken op een trieste dag
Op een trieste dag
Regen viel stroomde
als spiegels door de straten
waarin ik het grauw van wolken herkende
die mij neerslachtig maakte
om haar verlatenheid
buiten
waar het vacht van honden was doorweekt
en tussen de ribben door drapeerde
zodat zij mager leken
en spookachtig
en mij zo eenzaam stemde om hun neerslachtigheid
dat ik met het gordijn de morgen sloot
en met het laken mijn ogen
En de straten, de spiegels en de honden
bleven even doorweekt
en even verlaten en even grauw achter
als toen ik ze vond
F.
Reacties op dit gedicht
| Tim Mooij: | Woensdag, juni 29, 2005 00:55 |
| ja dit is een niveau van stijl daar kijk ik tegenop... waarlijk hulde alleen twee maal neerslachtig vind ik een beetje dubbel smaakverschil of onkunde mijnerzijds? :) in ootmoed T/AE (kies maar :)) |
|
| m@rcel: | Dinsdag, juni 28, 2005 18:17 |
| Zeer rakend geschreven Knuff m@rcel |
|
| psych: | Dinsdag, juni 28, 2005 17:26 |
| heerlijk, genietend gelezen ondanks de éénzaamheid die ik lees in de thema liefs elze |
|
| sunset: | Dinsdag, juni 28, 2005 14:49 |
| Wohw. Mijn vriendschappelijk respect weer voor uw verwoording. Graag gelezen. Liefs / sunset |
|
| Mathilde: | Dinsdag, juni 28, 2005 14:02 |
| deze raakt diep, zeer diep... wat kan ik zeggen? liefs en knuf, mathilde |
|
| Innerchild: | Dinsdag, juni 28, 2005 13:54 |
| ... ik voel (of moet ik zeggen: strijd ?) deze trieste dag met U mee ... M. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Kuijlemans F. | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 28 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||