Ik zal nimmer spreken
Je spreekt
maar ik versta je niet
want je kwetst me zo
dat ik niet wil weten
welke taal je spreekt.
Ik wuif je vaarwel.
Ik heb je reeds uit mijn zicht verbannen,
nu nog uit mijn hart.
Nooit zal ik meer zo gekwetst worden
dus zwijg ik als het graf.
Ik zal nooit meer iemand vertrouwen.
En als mijn hart overloopt van pijn,
zal ik niet praten,
maar pijn met pijn bestrijden.
En zo heb ik nog een geheim
om over te zwijgen...
maar ik versta je niet
want je kwetst me zo
dat ik niet wil weten
welke taal je spreekt.
Ik wuif je vaarwel.
Ik heb je reeds uit mijn zicht verbannen,
nu nog uit mijn hart.
Nooit zal ik meer zo gekwetst worden
dus zwijg ik als het graf.
Ik zal nooit meer iemand vertrouwen.
En als mijn hart overloopt van pijn,
zal ik niet praten,
maar pijn met pijn bestrijden.
En zo heb ik nog een geheim
om over te zwijgen...
Reacties op dit gedicht
| -Black-Tears-: | Donderdag, juni 30, 2005 22:15 |
| Jup, zeker wel herkenbaar. Hou het niet te lang verborgen en praat erover, voordat je verdrinkt in je eigen verdriet... xxx |
|
| psych: | Dinsdag, juni 28, 2005 22:31 |
| hier spreekt verdriet,, wel mooi neergezet liefs elze |
|
Over dit gedicht
| Auteur: freakangel | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 28 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||