Tranend op de grond breken haar stille schreeuwen
Een lijkwit meisje verlaten in een bedroefde geest
Bloeden haar gedachten alleen nog eeuwige illusies
Achtervolgen vloeken haar die zij het meeste vreest

Opnieuw het gevoel dat ze altijd zal blijven falen
In haar eeuwige zoektocht naar het helende licht
Geknield ligt ze voor haar kwaadaardige geweten
Die haar tere lichaam langzaam heeft ontwricht

Beloftes van een beter leven compleet verbannen
Diep weggestopt in fysieke uiting van verdriet
Bloedrode striemen lekken haar herinneringen
De pijn die haar gewoon geen keuze meer liet

Ze heeft de Dood haar met opzet laten vinden
En zal de littekens die ze heeft achtergelaten
Altijd als een herinnering moeten beschouwen
Die haar laten zien hoe ze het leven moest haten