Groot, naïef en dom.
Donker zwart lijkt weer te komen,
angst heeft mij omringt.
Terwijl eind’loos lange dagen
mij telkens weer hetzelfde zingt.
En ruwe handen om mijn lijf
gaan liggen, grijpen in mijn ik
die gebaard is uit de aarde -eerder
groen vuil slijk- En ik macht’loos
blijf staan kijken, hoe iemand -niet ik-
mijn ziel herschrijft.
Toch laat ik ‘et gebeuren - en blijf ik
groot, naïef en dom- al betekent dit
het einde, En narigheid alom,
bewegen blijkt bestraffend, praten
is een zond’.
Reacties op dit gedicht
| -Rosa-: | Zaterdag, juli 02, 2005 19:01 |
| niks meer aan toe te voegen. -alleen misschien dat je niet naïef en dom bent.- |
|
| Jan Schaap: | Vrijdag, juli 01, 2005 10:49 |
| SUPER groet |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Elientjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 01 juli 2005 | ||
| Thema's: | ||