Verdwenen...
Verdwenen...
Mijn levenslust,
innige rust,
die lach,
die je soms nog zag,
het is allemaal verdwenen,
mag ik jou geluk even lenen?
De liefde,
de vriendschap,
ik vind ze niet meer,
dat doet echt zeer,
het is allemaal verdwenen,
ik sta amper nog op mijn benen!
Verdwenen in de donkere nacht,
het blijft duren,
maar ik geef niet op,
ik wacht!
Tot die dag dat de zon daar is,
mij alles teruggeeft,
ik weer lachen kan,
ik wacht,
tot dan,
voel ik een groot gemis!
-GHM-
Reacties op dit gedicht
| --L0vely,,--: | Maandag, juli 11, 2005 06:58 |
| Je mag mijn vriendschap hebben, Dat is wat jij verdiend. Verdriet en pijn, Dat hoort er niet te zijn. Ooit zul jij gelukkig zijn, dat staat voor mij vast. Wanneer dat weet ik ook niet, Maar ooit zal het verdwijnen, Dat klote verdriet.. Meisjj..hou vol hea,, BT4u.. L0vee Youu..wJnMk.. |
|
| m@rcel: | Zondag, juli 10, 2005 11:11 |
| Heel,heel mooi knuffies m@rcel |
|
| **a girl**: | Zondag, juli 10, 2005 00:34 |
| In deze donkere dagen van pijn en verdriet wil ik je even zeggen ik vergeet je niet nooit de moed opgeven ook al is het soms zwaar de kracht om verder te leven zeker met en voor elkaar! hvj |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Longo Ornella | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 09 juli 2005 | ||
| Thema's: | ||