ze liet geen traan
in opdracht geschreven voor een vriendin
* * * * * * * * * * * * * * *
Ze liet geen traan
was hard als steen
Diep in haar ziel gekrast
de onschuld verdween
Ogen verraadde de pijn
die ze eens leed
Ze had het verdrongen
wat er niet meer toe deed
Gesloten als een oester
alleen zo kon ze voort
Tot jij op een dag
haar geheim had doorboord
Zacht kwamen er tranen
jij wou er samen over praten
Maar zij zweeg in alle talen
en kon het achter zich laten
Laat het verleden rusten
de wonden zijn geheeld
Ze wil geen herinnering
aan dat nare beeld
Reacties op dit gedicht
| tsja: | Dinsdag, juli 19, 2005 15:07 |
| prachtig |
|
| Lia : | Maandag, juli 18, 2005 17:08 |
| neem het mee.. geef het een plaatsje.. knuf, | |
| m@rcel: | Maandag, juli 18, 2005 13:00 |
| Stilmakend Knuffies m@rcel |
|
| Lievens sofie: | Maandag, juli 18, 2005 12:37 |
| sunset, goed gesproken.. als het zo'n slecht geweten is, moet je het ni late rusten. Het is beter er over te praten of nog beter het op te lossen. En als je dn echt niets weet, schrijf het dan gewoon op en laat het dan verdwijnen.. |
|
| sunset: | Maandag, juli 18, 2005 10:44 |
| Weet je, wanneer je het verleden niet echt een plaatsje geeft, hebt kunnen geven, breekt het je vroeg of laat weer op. In mijn ogen (maar wie ben ik) is een 'het laten rusten' nooit geen oplossing. Troostend meelevend verwoord. Liefs en knuf / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: remie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 18 juli 2005 | ||
| Thema's: | ||