pas 2.5 jaar oud, en de angst in dr ogen...
der verdriet te lezen op dr bekkie...
de pijn te zien in de lach die ze vertoont...
bang voor de wereld, de dingen om dr heen...
nu al zoveel mee gemaakt, t vertrouwen verloren...
tranen niet durvend te laten zien, bang dat tie weer slaat...
vol hoop kijkt ze me aan, Nancejuh, Mee, zegt ze dan...
tranen in me ogen, die trillende twijfelende stem van dr...
ze loopt naar me toe, en houdt me stevig vast...
kijkt me aan, met traantjes in dr ogen, oh meid...
van mij zou je zo mee mogen, maar t kan niet...
t recht systeem hier in nederland werkt niet zo...
ze is te klein om t te begrijpen, dr moeder die niks doet...
dr vader die niet op kan houden met t zuipen...
en zn beheersingen telkens maar weer verliest...
2.5 jaar oud, en nu al bang voor de wereld om dr heen...
het is toch eigelijk ook bijna niet te geloven...
waar gaat dit toch met de mensheid heen...