Zelfs zonder woorden
ze hebben ons gekwetst
ons vertrappelt
onder hun harde zool
maar jij en ik zijn sterk
wij overleven het verleden
niemand die ons ooit nog zo diep raakt
jouw handen vangen
elk woord van me op
veroordelen het niet
zoals zij - met gespleten ogen
en een wrange grijns -
jij en ik
elk met ons eigen verhaal
wij plooien onszelf dubbel
om te leven
maar wij begrijpen elkaar
zelfs zonder woorden
hebben wij onze eigen taal
Reacties op dit gedicht
| Anguissette: | Zondag, december 03, 2006 17:26 |
| idd erg bemoedigend :) Lijkt dat gevoel op mijn gedicht ''Woorden''? | |
| Hannepon: | Dinsdag, augustus 02, 2005 18:56 |
toch wel...:-) |
|
| Zilke: | Dinsdag, augustus 02, 2005 17:16 |
| :) ik moet hier spontaan van glimlachen...dit werkt voor mij heel..aanmoedigend, als een klopje op n schouder, een duwtje in de rug, zo weten dat je er niet alleen voor staat...thx...(ookal is het dan misschien niet per se voor mij geschreven :) ) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Hannepon | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 27 juli 2005 | ||
| Thema's: | ||