Wacht even een minuutje
Wacht even een minuutje
Kreeg ik als een saluutje
Als was ik een rekruutje
Bij mijn eerste debuutje
Zo werd mijn kort bezoekje
In dit vergetend hoekje
Bijna een droevig vloekje
Snuitend al in mijn doekje
Moeder lag er als stervend
Wat was dit toen toch tergend
Wijl ik er stond niets ervend
Bad ik hen toch zorg vergend
Maar zij zaten er allen
Hun toekomst te verknallen
Al over geld te rallen
En lieten mij maar vallen
Kreeg ik als een saluutje
Als was ik een rekruutje
Bij mijn eerste debuutje
Zo werd mijn kort bezoekje
In dit vergetend hoekje
Bijna een droevig vloekje
Snuitend al in mijn doekje
Moeder lag er als stervend
Wat was dit toen toch tergend
Wijl ik er stond niets ervend
Bad ik hen toch zorg vergend
Maar zij zaten er allen
Hun toekomst te verknallen
Al over geld te rallen
En lieten mij maar vallen
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, juli 29, 2005 09:30 |
| Droef, herkenbaar. Liefs en knuf / sunset |
|
| hiljaa: | Vrijdag, juli 29, 2005 09:18 |
| erg vind ik dat soms! ze zijn nog niet begraven of de misere begint! knufliefs--hiljaa-- |
|
| remie: | Vrijdag, juli 29, 2005 08:46 |
| erfenisje te delen, alsof er niets belangrijkers is, ja er zijn van die runderen....liefs Remie | |
Over dit gedicht
| Auteur: Vermeersch Jean-Paul | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 29 juli 2005 | ||
| Thema's: | ||