Stille zwijgen.
Tot ziens, ik zwaai je zachtjes
de wereld naar je toe,
kussend in m’n handen
over asfalt en de wegen
verbaas ik me weer en hoe
jij steeds je hand laat spreken
en benen woorden vormen,
nooit in stem gezegd,
begrijp ik toch het stille zwijgen
dat in je donk’re ogen
je verlangen zo herbergt.
Doch schrijd je vele stenen,
trotseer je zo de storm
en blaas ik nog wat stiekem,
bemetsel in gedachten
je lichaam tot eeuwige heldenvorm.
Reacties op dit gedicht
| -Rosa-: | Dinsdag, augustus 16, 2005 15:35 |
| Heerlijk weer! En wat ben ik blij at ik u al lang ontdekt hebt, u bent een waar natuurtalent! Hoogachtend, |
|
| ana (stacia): | Maandag, augustus 08, 2005 21:25 |
| Dat ik je nu pas ontdek. Laat dat duidelijk een gebrek mijnentwege zijn. Prachtig geschreven - zowel qua stijl, woordkeuze als grammatica. Een verademing. liefs ana |
|
| milamber: | Maandag, augustus 01, 2005 21:24 |
| sry sry sry sunset heeft (zoals vaak) helemaal gelijk! Dit is prachtig!! super geschreven, verdiend veel meer dan deze twee reacties! (word er bijna kwaad om grrr..) groetjes kerwin |
|
| sunset: | Maandag, augustus 01, 2005 14:53 |
| Wohw. En niemand tot nu toe gereageerd? Nou, als je hem enkele keren gelezen hebt, en liefst hardop ... Liefs en knuf / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Elientjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 01 augustus 2005 | ||
| Thema's: | ||