Wat ik nu op schrijf is niet echt een gedicht, eerder gedachtenstromingen....
Woorden vervagen alvorens ze gezegd zijn, maar gedachten blijven ronddolen.
Zij vinden hun weg naar de uitgang niet.
Verdwaald in een doolhof van onzekerheid en lafheid, blijft alles wat wil gezegd worden, ongezegd en ongeweten...
Het leven zoals het is, kleurloos en klankloos.
Als een verstekelinge door een woud van zwarte begroeiing.
De stilte maakt iemand machteloos.
Vanuit iedere hoek, een straal vol pracht en praal.
En toch kiezen voor de duisternis...
Van achter het raam, kijken naar de mensen.
Ze lijken allemaal zo zorgeloos.
Voor het glas, verfijning.
Maar erachter heerst chaos.
Ordeloze gedachtenstromen door het hoofd.
Een wens om tussen de zorgelozen te lopen.
De realiteit: geen vervulling...