Haat heeft mij gedood.
Bloed lijkt weg te stromen,
over wangen naar m’n dij
terwijl messen verder planten,
gekoterd in m’n zij
en geen snik ik mij laat ontvallen,
mij tot je diensten stel,
hopend op de genadeslag, alvorens ik
met mijn ogen je vertel
hoe haat mij reeds gedood heeft,
en jij enkel een leeg lichaam
overneemt, de geest al is gestorven
toen mij liefde, in alle genegenheid,
is geclaimd. Enkel bot en been
is wat mij rest, aan jou te geven.
En ik leg me
gewillig voor je neer, want alsjeblief
steek me, dit liefdeloos leven
overleef ik geen tweede keer.
Reacties op dit gedicht
| Zilke: | Donderdag, augustus 18, 2005 12:29 |
| ijzersterke laatste strofe | |
| sunset: | Donderdag, augustus 18, 2005 11:21 |
| Dit gaat heel diep. Rakend, voelbaar. Liefs en mijn warme genegenheid / sunset |
|
| ana (stacia): | Donderdag, augustus 18, 2005 00:27 |
| Dit klinkt sterker dan louter eenzaamheid. De pijnlijkheid van een gevoel van liefdeloos zijn heb je prachtig omschreven. Veel liefs, E. ana |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Elientjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 augustus 2005 | ||
| Thema's: | ||