In 1962
werd ik met een ticket
enkele reis
op de trein
van het leven gezet.
Niettegenstaande
ik heel wat
ontsporingen,
vertraging en
stakingen
heb doorworsteld,
ben ik,
dankzij mijn
onmisbare medereizigers
hier aangekomen.
En ik heb geleerd dat
samen zijn,
samen lachen is.
Dat samen zijn
ook samen huilen is.
Leven
door dichtbij
elkaar te zijn.
En samen zijn is
sterker
dan de sterkste storm
en gekleurder
dan al het grauwe
om ons heen.
moongirl1982: | Donderdag, augustus 25, 2005 08:44 |
heel mooi delend geschreven, groet moongirl1982 |
|
psych: | Woensdag, augustus 24, 2005 19:19 |
prachtig gedicht,,, sterke inhoud liefs,,elze |
|
Dirk Hermans: | Woensdag, augustus 24, 2005 19:09 |
heel mooi liefs Dirk |
|
Sifra.K: | Woensdag, augustus 24, 2005 15:08 |
Mooi ! Liefs, Sifra |
|
hiljaa: | Woensdag, augustus 24, 2005 14:41 |
ik in '57'de tijd gaat als een exprestrein hé knufliefs--hiljaa-- |
|
m@rcel: | Woensdag, augustus 24, 2005 14:22 |
wauwwww wat ontzettend mooi Cheeke. En helemaal waar, je komt alleen op de wereld maar samen zal je er toch iets moois van moeten maken ook al is dat soms heel moeilijk. maar samen staan we in ieders geval sterker dan alleen. prachtig mooi geschreven Knuff/liefs m@rcel |
|
de nifter: | Woensdag, augustus 24, 2005 13:26 |
mooie woorden (vooral niettegenstande) | |