Hans,
Zo jong,
zo bruisend,
vol leven.
Wie zegt
dat je er ooit nog om zal geven.
Omvergereden,
in stukjes op straat,
ik heb ze niet geraapt.
Nu in dat ziekenhuisbed
lig je daar
met zo’n puzzelstukje vergeten
en ik weet niet of ik
het je ooit nog kan geven.
Bloed
druipt uit je oren
op het witte laken
druppel na druppel
straks
leeg?
Ik huil
in m’n bleke handen
die machteloos verkrampen.
Druppel na druppel
straks
leeg?
Men zegt
wachten duurt lang
wachten is een eeuwigheid
als je wacht op iemand
die langzaam vertrekt.
Het leven raast voorbij
zo ook de motor die jou schepte.
Het moest niet voor jou,
leven was spelen,
het leven was voor jou.
Nu lig je daar
teveel of teweinig
bleek en stil
helemaal voorbijgeraasd.
Pas wanneer we
niet langer vrezen
beginnen we in elke zin te leven,
in pijn en in vreugde,
dankbaar voor elk moment.
Nu je hier terug bij mij bent
laat ik je nooit meer gaan.
Kom op Hans, we gaan er samen tegenaan!!!