Ik zak weg. Ik voel het. Ik weet het.
Waar blijft in godsnaam de bodem van deze oneindige put?
Pas als je in het diepste dal bent geweest, kan je aan de weg omhoog beginnen.
Maar wat als een put geen bodem heeft…?

Vaak denk ik dat ik eindelijk neerstort, maar telkens kom ik tot het besef dat het nog erger kan. Als ik mezelf eens neer zou laten storten, zou ik dat kunnen?
Alhoewel.. hoe kan je neer storten in een put zonder bodem…

Langer zal het zo niet gaan. Iets drastisch. Wil ik eigenlijk nog wel een ridder in nood? (ik wacht al zolang)

‘Everybody hurts… sometimes… hold on…’ (Seal)
Jaja… dat klinkt goed zeg… HOLD ON… HOLD ON…HOLD ON…
Peptalks worden ook steeds beter… (not)

“Denk dan aan leuke dingen!”
WAAAUUUUUWWW, DAT is een goed idee… zo goed dat ik ‘t 2 jaar geleden al bedacht heb, asshole!
Ik ben depressief… niet blond.

Leven… een opdracht…niet iets waar je zelf voor kiest. Het wordt je opgedrongen.. Zou je er ook een punt voor krijgen als het ‘af’ is?

Mijn gedachten kan je t beste vergelijken met een verwarde bol touw.
Niemand kan de knopen ontwarren. Ikzelf ook niet. Het beangstigde is dat er steeds meer knopen bij komen.. en groter worden. Dan is het straks 1 enorme knoop. Hee…. dan is de oplossing simpel! Men gooit het verwarde touw weg… en pakt een nieuwe… zou ‘t met mijn gedachten ook zo kunnen?
Hup, gedachten in de prullenbak! God, een nieuw pakketje aub.
(of kan ik ze beter recyclen?)

Moe.. zo moe.. ik dwing mezelf te blijven gaan. Maar ik kan niet meer. De energie is lang geleden uit me weg gevloeid. Vroeger zou ik dansen, nu slof ik door het leven.

Ik kijk achteruit. Ik zie mezelf niet vallen, maar telkens overeind krabbelen.
Waar is het mis gegaan?

Lieve allemaal… (te slijmerig begin voor een afscheidsbrief)