En toch....
En toch...
al wat er nog over is in mijn hart
is een lege plek wat ooit het jouwe was
waarvan ik alle herinneringen heb gewist
weggegooid zover als ik kon
geen traan zal ik ooit nog laten
om de kwetsende woorden die je zei
nooit meer zul jij in mijn leven komen
want mijn leven is alleen van mij
vergeven zijn de kleine dingen
maar vergeten nog niet helemaal
toen jij mij in stilte lief had
vervreemd was van onze taal
heb je uit mijn hart verbannen
je deed me pijn, moet je weten
wil niets meer met je te maken hebben
en toch, ben ik je nog niet vergeten
Laura
al wat er nog over is in mijn hart
is een lege plek wat ooit het jouwe was
waarvan ik alle herinneringen heb gewist
weggegooid zover als ik kon
geen traan zal ik ooit nog laten
om de kwetsende woorden die je zei
nooit meer zul jij in mijn leven komen
want mijn leven is alleen van mij
vergeven zijn de kleine dingen
maar vergeten nog niet helemaal
toen jij mij in stilte lief had
vervreemd was van onze taal
heb je uit mijn hart verbannen
je deed me pijn, moet je weten
wil niets meer met je te maken hebben
en toch, ben ik je nog niet vergeten
Laura
Reacties op dit gedicht
| m@rcel: | Zaterdag, september 24, 2005 17:59 |
| prachtig geschreven heel mooi Liefs m@rcel |
|
| Dirk Hermans: | Zaterdag, september 24, 2005 17:57 |
| mooi verwoordt liefs Dirk |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Laura Luijkx | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 24 september 2005 | ||
| Thema's: | ||