de vuist van het duister
mijn longen spuwen lucht
kronkelend langs mijn volle lippen
een diepe zucht volgt
gedoopd in warmte
het is veel
veel te veel
ondraaglijk veel
engeltjes strooien zonneschilfers
gewillig op mijn donkere huid
in een poging te stralen
maar de nacht is sterk
de stilte huilt geruisloos
want het weet
de tonen zijn verdwenen
in de vuist van het duister
het is laat
zo laat
veel te laat
Reacties op dit gedicht
| Roo$je: | Zondag, september 25, 2005 19:02 |
| zoals druppeltje zegt! Het is voor niets te laat, geef alleen de moed niet op! Blijf er in geloven! Liefs, |
|
| druppeltje: | Zondag, september 25, 2005 17:25 |
| nooit is het te laat, liefs druppel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *zwarte schaduw* | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 25 september 2005 | ||
| Thema's: | ||