Moeke
Ze ging langzaam dood,
Dat zag ik door de lakens heen,
Ik wilde vragen of ze pijn had,
Maar durfde niet,
Ik kon het immers al zien,
Lezen van haar gezicht…
Eng, die laatste dagen,
Grauw en geel,
Als een schim,
Liggend in haar bed,
Nog niet klaar om op te geven…
Doorzettend,
Tot de dood erop volgde,
Dat deed het,
De dood nam haar,
Beetje bij beetje,
Van ons af…
Maar ze leeft nog wel!
Horen jullie haar niet?
Het kloppen van haar hart?
Ze leeft voort,
In onze gedachte,
In ons hart…
Dat zag ik door de lakens heen,
Ik wilde vragen of ze pijn had,
Maar durfde niet,
Ik kon het immers al zien,
Lezen van haar gezicht…
Eng, die laatste dagen,
Grauw en geel,
Als een schim,
Liggend in haar bed,
Nog niet klaar om op te geven…
Doorzettend,
Tot de dood erop volgde,
Dat deed het,
De dood nam haar,
Beetje bij beetje,
Van ons af…
Maar ze leeft nog wel!
Horen jullie haar niet?
Het kloppen van haar hart?
Ze leeft voort,
In onze gedachte,
In ons hart…
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Maandag, oktober 06, 2008 18:34 |
| gevoelig neergezet | |
| into: | Woensdag, september 28, 2005 22:04 |
| mooi geschreven | |
| L.Bert: | Dinsdag, september 27, 2005 18:45 |
| Een zeer ontroerend gedicht. Het grijpt me hevig aan. Prachtig! Veel sterkte gewenst. | |
