Poëzie des levens: Stilte
Geen woord dringt tot mij door
noch hoor ik het geschreeuw van de protesten
omdat onschuldige monden voor eeuwig zijn verstomd;
zelfs het verpletterend zwijgen, het woordloos wenen
wordt niet gekend en vindt nooit een gehoor
Tot op het bot snijdt ons weeklagen
en het geschrijf verstoort de valse vredesschijn;
de stem in de woestijn wordt fel gehaat
tot voor altijd de sprekers zijn vermoord, hun mond gesnoerd
en als onschuldigen naar graven zijn gedragen
Er dringt geen woord meer tot mij door
verdoofd ben ik door het geprotesteer
van hen die tot voor troon van God
in zwijgen woordloos wenen;
daar eindelijk krijgen rechtvaardigen gehoor.
**********
sunset 29-09-2005
**********
lommert: | Donderdag, september 29, 2005 23:26 |
blijf schrijven...dit raakt me enorm... willem |
|
poky: | Donderdag, september 29, 2005 12:33 |
gewoon prachtig,poky | |
white angel: | Donderdag, september 29, 2005 11:33 |
heb er weer eens geen woorden voor, zoals ik bij veel gedichten van je heb.. prachtig!! |
|
Lievelingetje45: | Donderdag, september 29, 2005 09:50 |
Schitterend maar dat zijn we al gewent van jou! Liefs |
|
remie: | Donderdag, september 29, 2005 08:35 |
geweldig sunset zoals altijd...liefs Remie | |