Pappa
Het is vroeg..
maar u bent er niet.
De regen wekt me...
alleen die voelt mijn verdriet.
Ik sta op...
en hoor uw stem.
Waar bent u gebleven pappa..
waarom moest u gaan?
Toen we u vonden was het koud en stil..
het tegenovergestelde van wat u was!
U heeft het gezecht..
waarom hoorde ik u niet?
Iedere dag nog mis ik u ...
tot het moment dat ik bij u ben!
Lieve Pappa..
ik hoop dat u de rust die u zocht gevonden heeft.
maar u bent er niet.
De regen wekt me...
alleen die voelt mijn verdriet.
Ik sta op...
en hoor uw stem.
Waar bent u gebleven pappa..
waarom moest u gaan?
Toen we u vonden was het koud en stil..
het tegenovergestelde van wat u was!
U heeft het gezecht..
waarom hoorde ik u niet?
Iedere dag nog mis ik u ...
tot het moment dat ik bij u ben!
Lieve Pappa..
ik hoop dat u de rust die u zocht gevonden heeft.
Reacties op dit gedicht
| petronella: | Zondag, oktober 02, 2005 01:54 |
| wat rot maar jij kon er niets aan doen het was je papa,s keuze | |
| L.Bert: | Zaterdag, oktober 01, 2005 11:05 |
| Verdomme wat een ellende. Jij hoefde niet te horen, jij niet! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Aquila | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 01 oktober 2005 | ||
| Thema's: | ||