Scherven
Scherven,
snijden in m'n vingers
van eenzaamheid.
Scherven,
gelijmd en terug gebroken
door de kille stiltes.
Scherven,
slaken, schellen, gillen doorheen
de muren van verdriet.
Scherven,
de schemering van mijn hart.
snijden in m'n vingers
van eenzaamheid.
Scherven,
gelijmd en terug gebroken
door de kille stiltes.
Scherven,
slaken, schellen, gillen doorheen
de muren van verdriet.
Scherven,
de schemering van mijn hart.
Reacties op dit gedicht
| Xanthippe: | Woensdag, mei 01, 2002 15:56 |
| prachtig geschreven.. | |
| Hans Winter: | Maandag, oktober 08, 2001 15:22 |
| Kwijt geraakt in de rotzooi, schrijf je in je ene gedicht, maar rotzooi is op te ruimen. Scherven zijn moeilijk op te ruimen, je snijdt je als er niet genoeg licht is. Gelijmd en opnieuw gebroken zijn ze, en wat dan? Het is een heel indringend gedicht, Inneke, waarop niet meteen een antwoord mogelijk is, Een beetje licht om een hoekje vrij te maken, zo gaat mijn gedachte van mij uit. |
|
| Ellen: | Zondag, oktober 07, 2001 12:37 |
| Ai inne, fucky das een ferm gedicht... mor ik hoop da die scherve geplakt kunne worden me superlijm die nimmer lost want 't zou een verlies zen vu mij ok en al ei ander mate!!!! desnoods plak ik u 100000... ker!!!! zolang ge mor bij os zet zen ik ok content |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Inneke | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 oktober 2001 | ||
| Thema's: | ||