De moed in haar stem
Is er nog enkel stof
waar schaduwen de schemer duwen
de gangen van het verleden, waar kaarsen
eens gebrand, nu druppend vereeuwigd zijn
voetstappen verwaaien tussen vaal gordijn
Is er nog enkel de weemoed
naar de tegels en spijkers in de muur
waar alles zijn einde vond en toen begon
de flarden hangend aan een vlaggenstok
troosteloos in de nagloei van een rode zon
Is en nog enkel de terugblik
waar smart van de ziel uit haar ramen stroomt
naar de plek die ongezien, nog altijd wordt gedroomd
in slapeloze nachten trekken dekens
schaamteloos de ruwe kou naar binnen
donkere vegen op het linnen, van hartslijden
en de kracht die het kost, om haar naam
van de dood te scheiden.
Writers block: | Vrijdag, november 04, 2005 20:26 |
Wat een prachtig gedicht. Ik word er stil van... Writers block |
|
Renate-td-: | Donderdag, oktober 20, 2005 23:33 |
Zo moooooi.... knuff |
|
Sheena: | Donderdag, oktober 20, 2005 22:09 |
hopla weer een kerwinistische parel, ik klik altijd met plezier je naam aan, in de hoop iets moois te vinden, maar dat wistje al :P | |
Mathilde: | Donderdag, oktober 20, 2005 21:27 |
met bewondering gelezen... liefs, mathilde |
|
Auteur: milamber | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 20 oktober 2005 | ||
Thema's: |