De man in het donker
Ik tik op de ruiten.
Ik zie de gekleurde zon.
Hoe zou het zijn daarbuiten?
Ik wou dat ik ook spelen kon.
Ik heb het gevoel dat ik zweef.
Het water op mijn warme huid.
Het is zo koud dat ik ervan beef.
Ik hoor de zee en de golven luid.
Op de muziek laat ik me gaan.
Ik maak allerlei rare sprongen.
Ik sta hier te dansen bij de maan.
Ik schreeuw de stem uit mijn longen.
De man was hen alleen maar tot last.
Ze gooide hem in een donkere ruimte en bonden hem vast.
Weg was de zon, de zee en de maan.
Misschien hebben ze dan wel nooit bestaan.
Reacties op dit gedicht
| Sh@r0n: | Maandag, oktober 31, 2005 19:23 |
| leeeuuuuukkkk :P heheehee:P xo0oxo0oxo0ox sharon |
|
| kim_zegt**: | Zondag, oktober 30, 2005 15:38 |
| Verwarrend...bijzonder dichie, ik vind 'm mooi! Kusszz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: adnerb | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 30 oktober 2005 | ||
| Thema's: | ||