Hoe over is het leven nu?
                               Ben ik consequent?
                               Ze zei het is voorbij nu
                               Tot op heden zo'n zestig keer;
                               Ze wil me niet tezeer kwetsen,
                               Liet me weer binnen keer op keer.
                               Maanden woonden we samen.
                               Alles was oke.
                               Tot ineens een dag ze zei:
                               Ik wil alleen.
                               Verder werd daar geen, woord meer over gerept;
                               Zodat ik tenslotte, enkel, oke, kon zeggen, en
                               Alweer terug een tijdje waar ik geboren ben

                               Zei ze: Het is voorbij nu...
                               Maar ik zei: Nee. Ze liet me weer binnen.
                               Ze voelde net teveel schuld nog, om mijn pijn.
                               Heden was gisteren, keer ëënenzestig van het eind.
                               Helemaal nu geen contact meer, alles nu is pijn.
                               Ik vroeg ontdaan: NU?
                               Ze zei: binnenkort gaat dat gebeuren.
                               Keer tweeënzestig van de pijn.
                               Mijn armen zijn als schuurpapier
                               Van de raafjes en verdikking
                               Andere wegen met de onmacht
                               Willen er voorlopig nog niet zijn.
                               Ik heb al jaren en jaren, niets meer echt gedaan

                               Ik bleef in leven wel, wetende 
                               Dat het leven de moeite waard was als
                               Je één ding goed kan doen, en lief kan hebben.
                               Het gaas op de pijn van de bijtende waardeloosheid.
                               Ik gaf me aan haar, ze wilde me helemaal hebben.
                               Elk povere moment; Verliefd vanaf het begin, was ze
                               Ik moest eerst nog wennen, me nu aan dat éne
                               Ding in het leven, te gaan willen geven.
                               Maar ik gaf alsnel om ons éne ding.
                               Er is geen verder bestaan hier meer.
                               Een woord een woord, het eind het eind.
                               Zij die hun ziel niet verkopen, verhuren, of ontgaan,
                               Zij, bij de velen, zijn mij, één gebleven tot het einde,

                               Als echte levenden, alles gegeven,
                               Voorbeeld zonder achter laten,
                               Ze zijn me voor en bij en langs gegaan.
                               Troost huist als een bries;
                               In de donkere laan van de oprechten
                               Allen in het één gebleven,
                               Eenzamen,
                               Doch enkel daar, in 's mensen blijvende gemeenplaats,
                               Komen geen der beestachtigheden aan.
                               Mijn liefde eindigd niet, mijn lief,
                               Hoogstens mijn bestaan.
                               Jouw naam echoot mij al enkel aan nog,
                               Daarvandaan.






02-11-2005