afgrond..
ik speelde aan het randje van de afgrond,
maar ik keek niet naar de angst.
ik voelde niet het verdriet,
en hoe mijn hart was verwond,
ik zag het gewoonweg niet.
ik leefde jaren aan mijn eigen zij,
maar kende het meisje niet.
ik haatte het kind in de spiegel,
en zij haatte mij,
omdat ik haar verliet.
ik zag haar tranen niet,
of eigelijk wilde ik het niet zien.
omdat ik dan wist dat ik op moest geven,
en dan niet wist wat er komen ging,
ik probeerde om te overleven,
en dat heb ik nu gedaan,
maar of ik nu nog verder kan..
dat is nog maar misschien…
maar ik keek niet naar de angst.
ik voelde niet het verdriet,
en hoe mijn hart was verwond,
ik zag het gewoonweg niet.
ik leefde jaren aan mijn eigen zij,
maar kende het meisje niet.
ik haatte het kind in de spiegel,
en zij haatte mij,
omdat ik haar verliet.
ik zag haar tranen niet,
of eigelijk wilde ik het niet zien.
omdat ik dan wist dat ik op moest geven,
en dan niet wist wat er komen ging,
ik probeerde om te overleven,
en dat heb ik nu gedaan,
maar of ik nu nog verder kan..
dat is nog maar misschien…
Reacties op dit gedicht
| fox_bert: | Zaterdag, november 12, 2005 01:00 |
| jammer van de laatste twee zinnen want ik vind dat na het de zin: en dat heb ik nu gedaan. een perfect eibde is, in wat je nu hebt bereikt je mag trots zijn op jezelf. ik ben dat ook :-) knuf Bert |
|
Over dit gedicht
| Auteur: klein*sprookje | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 11 november 2005 | ||
| Thema's: | ||