Vloed
Ik ben een zee
die nooit meer ebt.
Ik heb besloten te blijven
en eeuwig te lachen.
In dit zand graaf ik
de golven van mijn stem
en woedt mijzelf in ieder
die hier aan mijn voeten lummelt.
Spring maar in mij, spuug,
gooi stenen, rol mij over de dood
is hier voorgoed verdronken.
Reacties op dit gedicht
| Tim Mooij: | Zondag, november 20, 2005 16:28 |
| wat een lof opeens... dankje, I know you know it means a lot to me... no showdowns, no goodbye's T |
|
| Het Gejefte: | Woensdag, november 16, 2005 22:23 |
| dit is angstaanjagend sterk en laat me stil achter. Zo recht uit het hart, en recht in het mijne (de lezer). Blij je te lezen... Jef |
|
| Hannepon: | Zaterdag, november 12, 2005 14:11 |
de zee en dood zijn zo met elkaar verbonden vind ik... don't know why :) en jij kan dat natuurlijk prachtig verwoorden..chapeau (k) |
|
| Zilke: | Vrijdag, november 11, 2005 20:29 |
| Ow shit...zonder de dt fout natuurlijk...wat stom... :$ | |
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 11 november 2005 | ||
| Thema's: | ||