niemand die ziet
De wolken bedekken onverstoord
de vreugde van het blauw
Er tussen kan je dromen zien
Die vluchten voor de dauw
Grijzig wit en statig staand
Op de hemel – lagen
Voortgestuwd door felle wind
En natte regenvlagen
En de bomen wiegen heen en weer
Op het ritme van 't verdriet
En tussen alle wolkenslierten
Is er niemand die het ziet
Dat als de wind gaat slapen
het grijze zal verdwijnen
En dat in d'azuren hemel
de zon weerom zal schijnen
Reacties op dit gedicht
| Perzikalloveragain: | Dinsdag, januari 22, 2008 19:46 |
| Prachtig geschreven.. Graag gelezen ;) xx |
|
| sunset: | Dinsdag, november 15, 2005 18:34 |
| Hier heb ik van genoten Steven. Een heerlijk gedicht. Liefs, sunset |
|
| - Suus -: | Dinsdag, november 15, 2005 11:03 |
| Ik val in herhaling maar opnieuw een heerlijk gedicht! Knufff en kus, Suus |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 15 november 2005 | ||
| Thema's: | ||