verhard
verwikkeld in je eigen gedachten
haal je alles door elkaar
gelovend in je eigen idealen
maak jij een wereld die niet bestaat
je bent gevangen
in een doolhof
van rozenstruiken
maar waar je eerst
de glans van die rode bloemen nog zag
kan je nu alleen
de doornen nog voelen
die jou steken
ontelbare keren
zonder dat jij
er iets aan kan doen
en omdat ze jou dit aandoen
word ik als zo'n doorn
die alleen nog maar kan steken
verhard...
haal je alles door elkaar
gelovend in je eigen idealen
maak jij een wereld die niet bestaat
je bent gevangen
in een doolhof
van rozenstruiken
maar waar je eerst
de glans van die rode bloemen nog zag
kan je nu alleen
de doornen nog voelen
die jou steken
ontelbare keren
zonder dat jij
er iets aan kan doen
en omdat ze jou dit aandoen
word ik als zo'n doorn
die alleen nog maar kan steken
verhard...
Reacties op dit gedicht
| mezelf...ik: | Woensdag, november 23, 2005 20:16 |
| Heel mooi.. Knuffel Tessa | |
| I, Lucifer: | Dinsdag, november 22, 2005 22:11 |
| heftig. maar heel mooi. liefs, Luc. |
|
| **a girl**: | Dinsdag, november 22, 2005 20:01 |
| wow erg gevoelig /mooi beschreven! ps let niet op die reactie van mayadebij, ze zet wel meer van zo'n (belachelijke) reacties liefs |
|
| secretlife: | Zaterdag, november 19, 2005 19:51 |
| wow prachtig! | |
| MayadeBij*: | Zaterdag, november 19, 2005 19:18 |
| Het is maar wat je ´ziek´ noemt ;) | |
Over dit gedicht
| Auteur: how*to*go | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 19 november 2005 | ||
| Thema's: | ||