Woud geheimen
Woud geheimen
leegte meer kon je niet geven
in stilte stikte het zwijgen
mijn stem snikte
mijn ziel weet nu
wat mijn hart steeds al voelde
ik knakte
maar voede me met trots
je keek toe
hoe het moeras zich opende
en zwaaide naar mijn betraande ogen
die langzaam verdwenen
je keek naar je handen
en voelde het gemis
nimmer raakt jou hand
de vriendschap
van een wolven poot
in mij werd het donker
en ik beruste
je woorden
trokken aan mij voor bij
en stroomde door mijn hand
als mul los zand
terwijl ik niet meer vroeg
dan alleen een hand
kijk niet in wolven ogen
want eeuwig
zullen je zielenspiegels
door tranen worden gewassen
voor jou
is de volle maan
even zwart
als je donkere ziel
die van een een voetstuk op aarde viel
***Wim****
Over dit gedicht
| Auteur: Black Lord |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 19 november 2005 | ||
| Thema's: | ||